Andaluzja
Andaluzja jest prawdziwą wizytówką Hiszpanii. Turyści spodziewają się tu obfitości słońca, szerokich plaż i ciepłych kąpieli w morzu. I nie zawiodą się! Miłośników muzyki, tańca i tradycji z pewnością oczaruje flamenco. Pasjonatów historii ucieszą liczne pamiątki przeszłości: twierdze, katedry i kościoły, budowle arabskie i charakterystyczne „białe wioski”. Podróżom po Andaluzji niepowtarzalnego smaku dodadzą świeżo wyciskana oliwa z oliwek, młode wino i aromatyczne gazpacho.
Położona w południowej części Półwyspu Iberyjskiego, zajmuje 87 268 km, co stanowi 17,2% powierzchni Hiszpanii. Na południu kraina ta graniczy z brytyjskim Gibraltarem, na zachodzie z Portugalią, a na północy i na wschodzie z regionami autonomicznymi: Estremadurą i Kastylią-La Manchą oraz Murcją. Wybrzeża regionu obmywają wody Morza Śródziemnego i Oceanu Atlantyckiego. Andaluzję zamieszkuje ok. 8 mln ludzi. Znaczną część terytorium Andaluzji zajmuje pas Gór Betyckich, ciągnący się od Almeríi po Gibraltar. W jego skład wchodzą m.in. najwyższe góry w kontynentalnej Hiszpanii: Sierra Nevada. Region otoczony z trzech stron morzem i oceanem, słynie również ze swoich plaż, pośród których znajdą się zarówno te pokryte złocistym piaskiem i wydmami, jak i te szare i żwirowe, a także zupełnie kamieniste, noszące ślady wybuchów czynnych tu przed laty wulkanów.
Flamenco – wizytówka Hiszpani
Wiele osób uważa zobaczenie pokazu flamenco za obowiązkowy element urlopu spędzanego w Andaluzji. Przedstawień przybywa z roku na rok, szczególnie na Costa del Sol, gdzie tablaos (klubów flamenco) jest w bród. Flamenco jest pełną pasji sztuką, która rozwijała się przez prawie 500 lat. Warto jednak pamiętać, że jej historia dokumentowana jest dopiero od ok. dwóch stuleci. Wiele z tego, co wiemy obecnie o korzeniach flamenco, ma swe źródło w opowieściach przekazywanych z pokolenia na pokolenie i w dużym stopniu zmitologizowanych. Jedną z rzeczy, których możemy być pewni, jest fakt, że praprzodkiem tej sztuki była zawodząca pieśń przy „akompaniamencie” wystukiwanego rytmu. Nie wiadomo natomiast, kiedy właściwie jej niezbędnym elementem stała się gitara. Dzisiaj wszystkie pokazy reklamowane są hasłem „autentyczne przeżycie”, jednak w rzeczywistości nie mają one zbyt wiele wspólnego z prawdziwym flamenco. Podobnie zresztą jak kolorowe, falbaniaste sukienki w kropki i kastaniety, które uważane są powszechnie za integralne elementy wizerunku Andaluzji, a w istocie pełnią przede wszystkim rolę magnesu dla turystów.
Korrida – za czy przeciw?
Klasyczna korrida trwa przynajmniej kilka godzin, w tym czasie ginie sześć byków. Przedstawienie zaczyna się od przemarszu m.in. grupy, w której skład wchodzi trzech matadorów, ich pomocnicy (picadores na koniach i banderilleros pieszo) oraz jeźdźcy na mułach, którzy po skończeniu przedstawienia wywleką martwe zwierzę.
Walka rozpoczyna się od rozdrażnienia byka przez picadores (wbrew obiegowym opiniom, byki często nie mają ochoty walczyć) lub – wg niektórych obrońców praw zwierząt – już kilkanaście godzin przed wyjściem na arenę, kiedy byk jest kłuty i rozdrażniany, aby podczas korridy okazał prawdziwą wściekłość. Konie, na których siedzą pikadorzy nie wydają dźwięków, kiedy podprowadzane są do byka na odległość kilkunastu centymetrów. Nie oznacza to bynajmniej, że zwierzęta nie odczuwają strachu – po prostu wcześniej przecięto im struny głosowe. Kolejnym etapem jest wbicie trzech banderillas (krótkich włóczni) w kark byka. Chwilę później rozpoczyna się ostatni etap „przedstawienia”, w którym główną postacią jest matador, zabijający zwierzę poprzez wbicie mu miecza w serce. Jeśli to się nie uda, trzeba dobić byka, przecinając mu rdzeń kręgowy.
Jeśli matadorowi uda się zabić byka z wyjątkową precyzją i szybkością, zostaje on obsypany kwiatami z trybun. Widzowie okazują swoje zadowolenie, machając białymi chustkami – to sygnał, że matador zasłużył sobie na specjalne trofeum: ucho lub ogon martwego zwierzęcia. Jeśli tłum prawdziwie oszaleje z zachwytu, może nawet wynieść matadora na ramionach przez główne wejście. Jeśli natomiast byk walczył wyjątkowo dobrze, jego ciało może zostać uhonorowane, np. przez wypreparowanie. Niezwykle rzadko zdarza się również, że matador nie jest w stanie zabić zwierzęcia, ponieważ jest ono niezwykle silne. Wówczas byk w akcie łaski może powrócić do swojej dawnej zagrody i paść się w spokoju do późnej starości.
Andaluzyjskie perły architektury:
Alcazaba w Almeríi – potężna twierdza wzniesiona przez Maurów.
Alhambra w Granadzie – jeden z imponujących przykładów architektury mauretańskiej, wpisany na Listę UNESCO.
Castillo de la Calahorra – ciekawy renesansowy zamek przy drodze z Guadix do Almerii.
Úbeda i Baeza w prowincji Jaén – najciekawsze w Andaluzji renesansowe miasteczka, wpisane na Listę UNESCO.
Mezquita w Kordowie – we wnętrzu meczetu-katedry kryje się zachwycający las kolumn; zabytek został wpisany na Listę UNESCO.
Medina Azahara w Kordowie – ruiny arabskiego „zaginionego miasta” z X w.
Most w Rondzie – spektakularna konstrukcja łącząca dwie części miasta przedzielonego głęboką przepaścią.
Baños Arabes w Rondzie – najlepiej zachowane łaźnie arabskie na Półwyspie Iberyjskim.
Giralda w Sewilli – dawniej minaret, a obecnie przykatedralna wieża, z której podziwiać można panoramę miasta.
Itálica koło Sewilli – pozostałości pierwszego rzymskiego miasta na Półwyspie Iberyjskim.
Największe atrakcje przyrodnicze:
Parque Natural Cabo de Gata – jeden z ostatnich naturalnych fragmentów wybrzeża Morza Śródziemnego w Hiszpanii: dzikie plaże, małe wioski rybackie i dużo miejsc do odkrycia na własną rękę.
Parque Nacional de Sierra Nevada – pasmo najwyższych gór na Półwyspie Iberyjskim.
Parque Nacional de Doñana – wpisana na Listę UNESCO niemal nietknięta przez cywilizację ostoja fauny, w szczególności ptaków brodzących; warto wybrać się tutaj wiosną.
Gruta de las Maravillas w Aracenie – niezwykła jaskinia z malowniczymi formacjami.
Gibraltar – legendarna, niezdobyta skała, górująca nad ostatnim bastionem Brytyjczyków na Półwyspie Iberyjskim; w swoim wnętrzu kryje wiele tajemnic, do których dostępu mogą bronić nam wścibskie, wszędobylskie małpy, dla których Gibraltar jest jedyną ostoją w Europie.
Cueva de Nerja – największa w Hiszpanii jaskinia z gigantycznymi stalaktytami i ukrytą wewnątrz salą koncertową.
El Torcal – niesamowite formacje skalne w okolicach Antequery.
